Pamiętam dzień, w którym poznałem pewnego chłopca. Zaczynając tę znajomość nie miałem do niego zbyt pozytywnego nastawienia. Z grzecznym uśmiechem słuchałem o tym, co miał do powiedzenia. Dobrze zachowałem w pamięci końcówkę wstępu do jego opowieści. Była to najnudniejsza część wypowiedzi, dlatego nie wiem czemu to ją własnie najlepiej zapamiętałem. Jej treść dotyczyła w dużej mierze jego imienia. W głowie wyryły mi się między innymi anegdotki dotyczące właśnie jego pochodzenia i problemów, których było sprawcą w jego młodości. Nie ukrywam, że bardziej jednak zainteresowała mnie część, w której dowiedziałem się czegoś nowego o wolności. Owe nowe fakty nie dawały mi spokoju przez następne tygodnie. Podobnie jak autorski cytat, który jakby od niechcenia wplótł gdzieś w środek swojej historii. To właśnie on - osoba, co do której nie miałem wielkich oczekiwań zmieniła całe moje życie. Pozwoliła uczyć bycia szczęśliwym z samym sobą, otworzyła oczy na inne drogi, rozwiązania. Pokazała w jaki sposób doskonalić swoje wnętrze i dostrzegać proste rozwiązania, których nikt nie chciał zobaczyć. Na zawsze pozostanę mu wdzięczny, że z jego pomocą znalazłem ścieżkę, którą chcę iść przez całe swoje życie. Zadbam też, by w przyszłości nauczyć moje dzieci jak szukać i kreować ich własną.

Pamiętam dzień, w którym poznałem pewnego chłopca. Zaczynając tę znajomość nie miałem do niego zbyt pozytywnego nastawienia. Z grzecznym uśmiechem słuchałem o tym, co miał do powiedzenia. Dobrze zachowałem w pamięci końcówkę wstępu do jego opowieści. Była to najnudniejsza część wypowiedzi, dlatego nie wiem czemu to ją własnie najlepiej zapamiętałem. Jej treść dotyczyła w...

Od zawsze kocham zwierzęta, ale nigdy jakoś bardziej nie zastanawiałam się nad tym co oznacza "testowane na zwierzętach", albo jak zwierzęta są przetrzymywane i co się z nimi robi. Oglądając pewnego dnia filmiki na youtube, trafiłam na kanał pewnej dziewczyny, która w swoich filmach często porusza kwestie zwierząt. Otworzyła mi ona oczy na to jak na prawdę często traktowane są zwierzęta i, że to niestety najczęściej my nieświadomie się do tego przyczyniamy. Kupujemy mięso w marketach, ale nie wiemy czy te zwierzę cierpiało, było całe życie w klatce, a prawdopodobnie w wielu przypadkach tak właśnie było. Do teraz oglądam filmiki tej youtuberki i dzięki niej staram się jak najbardziej ograniczać mięso, ale wiadomo, że nie jest to łatwe. Staram się też nie kupować niczego testowanego na zwierzętach.

Od zawsze kocham zwierzęta, ale nigdy jakoś bardziej nie zastanawiałam się nad tym co oznacza "testowane na zwierzętach", albo jak zwierzęta są przetrzymywane i co się z nimi robi. Oglądając pewnego dnia filmiki na youtube, trafiłam na kanał pewnej dziewczyny, która w swoich filmach często porusza kwestie zwierząt. Otworzyła mi ona oczy na to jak na prawdę często traktowane...

Niedawno miałam okazję wziąć udział w wykładach związanych z mediami, a tematem przewodnim było hasło ,,Jak pisać?”. Nie ukrywam, że z ogromnym zapałem i entuzjazmem uczestniczyłam w zajęciach. Szczególnie dobrze zapamiętałam zdjęcie, które było częścią jednego z zadań. Mniejsza o treść. Na zdjęciu było dziecko. Czarnoskóre, z rączkami i nóżkami jak patyki, wszędzie na ciele były widoczne kości pod cienką skórą. Dziecko klęczało skulone na ziemi, raczkami obejmowało swoją główkę. Widać, że było wygłodzone, osłabione, poddało się. I wyczuł to sęp, który był widoczny obok bezbronnej istotki. Dumny, z ostrym dziobem i rozpostartymi w geście zwycięstwa skrzydłami. Górował nad tym dzieckiem, sprawiał, że było ono jeszcze mniejsze i bardziej bezbronne. W tamtym momencie zdałam sobie sprawę, ile dzieci na świecie umiera z powodu nędzy, głodu, odwodnienia i braku miłości. Pomyślałam sobie wtedy, jaką jestem szczęściarą, że urodziłam się w takim kraju i takiej rodzinie jak moja. Inni nie mieli tego szczęścia. Przez to jedno wydarzenie, moje życie się zmieniło. Prawie o 180 stopni. Co miesiąc staram się pomagać innym finansowo, ale i fizycznie być przy potrzebujących. Zostałam również wolontariuszką w sierocińcu. ,,Nie możemy pomóc każdemu, ale każdy może pomóc komuś”

Niedawno miałam okazję wziąć udział w wykładach związanych z mediami, a tematem przewodnim było hasło ,,Jak pisać?”. Nie ukrywam, że z ogromnym zapałem i entuzjazmem uczestniczyłam w zajęciach. Szczególnie dobrze zapamiętałam zdjęcie, które było częścią jednego z zadań. Mniejsza o treść. Na zdjęciu było dziecko. Czarnoskóre, z rączkami i nóżkami jak patyki, wszędzie na...

Zawsze kochałam zwierzęta. Mam tak skomponowaną wrażliwość, że nie mogę nawet myśleć o tym, że gdzieś na świecie jakiemuś psu dzieje się krzywda.
Był taki czas, że wciąż trafiałam na artykuły o katowanych kotach, głodzonych psach i chociaż nie chciałam tego czytać, to jakoś internet sam mnie "znajdował". Któregoś dnia czytając wiadomości na jednym z portali informacyjnych zobaczyłam drastyczne zdjęcia okropnie poranionego małego jelonka (nie będę wdawała się w szczegóły, bo do dziś to przeżywam). Jelonek nie przeżył, ja się przeokropnie rozpłakałam i pomiędzy jednym chlipnięciem, a drugim powiedziałam mężowi, że od dziś nie jem mięsa i chcę pomagać zwierzętom, bo nie jestem psychicznie przygotowana na to, żeby bezczynnie znosić ich krzywdy.
Było to rok temu. Od tamtego czasu zmieniłam dietę, biorę udział w zbiórkach posłań, kołder na zimę, gości ślubnych poprosiliśmy o karmę dla zwierząt z jednego z pobliskich schronisk. Chociaż nie mogę poświęcić temu dużo czasu, bo mam swojego psa i dużo pracy, ale robię co mogę.

Spytacie czy warto zamiast butów kupić bezdomnemu psiakowi lek? Czy warto wyrzec się boczku dla ideologii niezabijania?
Otóż warto! Odkąd pomagam czworonogom internet zasypuje mnie tylko historiami z happyendem. O adoptowanych kotach, odratowanych psach.
Kiedy kilka dni temu przypadkiem natrafiłam na film o lwach uratowanych z cyrku, które pierwszy raz zobaczyły sawannę, odwróciłam się do męża i powiedziałam "Widzisz, karma wraca".
To prawda i to jest cudowne, kochani!

Zawsze kochałam zwierzęta. Mam tak skomponowaną wrażliwość, że nie mogę nawet myśleć o tym, że gdzieś na świecie jakiemuś psu dzieje się krzywda.
Był taki czas, że wciąż trafiałam na artykuły o katowanych kotach, głodzonych psach i chociaż nie chciałam tego czytać, to jakoś internet sam mnie "znajdował". Któregoś dnia czytając wiadomości na jednym z portali informacyjnych...

Jeżeli jest coś co zmieniło moje życie, jak i mnie, jest to wyjazd z polski. Nie wspominam czasu z przed wyjazdu za dobrze. Przeprowadzka z miejsca na miejsce, w swoim życiu miałam ich już dziewięć, a nawet nie jestem pełnoletnia.
Może się wydawać, co to jest dziewięć przeprowadzek, ale dla dziecka które nie ma nawet dwunastu lat jest to dużo. Patologiczna rodzina, ojciec pijak. Zawsze kiedy rodzice się kłócili, leżałam w łóżku i słuchałam, błagałam tylko by jej nie uderzył.
Wtedy kiedy wszystko zaszło za daleko mama wyjechała. Zostawiła mnie z tym draniem i młodszą siostrą. Może to i nawet dobrze, nauczyłam się wtedy wielkiej odpowiedzialności, w końcu ktoś musiał się opiekować mała 3-latka.
Później dopiero po roku matka zabrała nas do siebie. Nie byłam szczęśliwa, wcale nie chciałam wyjeżdżać tak samo jak i nie chciałam zostać. Kiedy wreszcie się to stało, zaczęłam się zmieniać. Nauczyłam się inaczej postrzegać świat. Wydoroślałam. Zmieniłam się o 360 stopni. Ojciec dał mi lekcje życia(w złym znaczeniu oczywiście), której już nigdy nie zapomnę i chyba do końca będę miała niechęć do alkoholu, co jest akurat dobre. Może też i wyjazd bardzo mną wstrząsnął, bardzo dużo zmienił w moim życiu, sprawił że straciłam wiarę w sobie, nadzieję na lepsze jutro oraz chęci, ale na pewno nie tęsknię za tym co było kiedyś. Teraz nie wyobrazam sobie powrotu do kraju i teraz naprawde moge podziekowac mamie za to ze wtedy wyjechala. Dziekuje Ci mamo z calego serca.

Jeżeli jest coś co zmieniło moje życie, jak i mnie, jest to wyjazd z polski. Nie wspominam czasu z przed wyjazdu za dobrze. Przeprowadzka z miejsca na miejsce, w swoim życiu miałam ich już dziewięć, a nawet nie jestem pełnoletnia.
Może się wydawać, co to jest dziewięć przeprowadzek, ale dla dziecka które nie ma nawet dwunastu lat jest to dużo. Patologiczna rodzina, ojciec...

Wstrząsnęła mną lektura książki "Kobieta w Berlinie". Uświadomiła mnie, że w Niemczech też żyli ludzie tacy jak my, mający plany, rodziny a tu nagle dramat.
Czytając czułam cierpienie bohaterki, miałam poczucie niesprawiedliwości, bo w końcu nikt nie jest winny, że w rodzinie miał kogoś okrutnego, żaden z nas nie wybiera sobie czasu w jakim przychodzi mu żyć. Sama nie znoszę jak ktoś wydaje opinie na podstawie czynu osoby na którym cierpią wszyscy. Wiem z własnego doświadczenia, kiedy w liceum przez pewne osoby, które z lekceważeniem podchodziły do nauki został wydany przez to wyrok na wszystkich. Klasa "x" jest okropna, nie uczy się, dziewczyny się malują itd. Jednak to nic z porównaniem cierpienia tej kobiety i pozostałych mieszkańców. Kiedy zamknęłam ten pamiętnik dziękowałam opatrzności za spokojne życie, los nieznanej bohaterki zapisał się w mojej pamięci.

Wstrząsnęła mną lektura książki "Kobieta w Berlinie". Uświadomiła mnie, że w Niemczech też żyli ludzie tacy jak my, mający plany, rodziny a tu nagle dramat.
Czytając czułam cierpienie bohaterki, miałam poczucie niesprawiedliwości, bo w końcu nikt nie jest winny, że w rodzinie miał kogoś okrutnego, żaden z nas nie wybiera sobie czasu w jakim przychodzi mu żyć. Sama nie...

Połowa 2008 roku.
Mimo że studentka dwóch kierunków to ogłupiona i ślepa przez medialną papkę, którą na co dzień serwują w telewizji. Z poglądami wykreowanymi przez telewizję i cyrk polityczny. Bez perspektyw na samodzielne myślenia. Tylko zakorzenione schematy, pragnienie rzeczy, które telewizja wmawia że są nam potrzebne. Lecz nie zawsze można sobie na nie pozwolić przez co człowiek nie jest w stanie osiągnąć promowanego w mediach "szczęścia".
I tak trafia w moje ręce pierwsza książka, którą przeczytałam bo miałam na nią ochotę a nie że musiałam ( np. do szkoły ).
Przekonuję się że czytanie książek jest naprawdę fascynujące kiedy wybiera się pozycję, które dopowiadają Tobie. I dla każdego to będzie inny gatunek ( nie można tu oceniać co się komu podoba, każdy wybiera indywidualnie ).
I tak poznaję świat inny niż do tej pory. Uwalniam się do telewizji, polityki i pragnień rzeczy nieosiągalnych.
Całkowicie rezygnuje z medialnej rozrywki i informacji na rzecz przepięknego świata literatury i swojej wyobraźni.
Po 8 latach oduczyłam się myślenia schematami, oceniania ludzi i ich życia przez perspektywę statusów społecznych, posiadanych rzeczy czy wykonywanego zawodu. Ważne to co myślą na prawdę i jakimi są ludźmi.
Nie ograniczam się do tego co narzuca nam i to w tak brutalny sposób telewizja i media.
Książki i świat literatury uczyniły mnie wolną a co za tym idzie szczęśliwą.
Podsumowując, kiedy w 2008 roku odkryłam magię czytania zmieniłam swój świat i siebie w oazę spokoju.

Połowa 2008 roku.
Mimo że studentka dwóch kierunków to ogłupiona i ślepa przez medialną papkę, którą na co dzień serwują w telewizji. Z poglądami wykreowanymi przez telewizję i cyrk polityczny. Bez perspektyw na samodzielne myślenia. Tylko zakorzenione schematy, pragnienie rzeczy, które telewizja wmawia że są nam potrzebne. Lecz nie zawsze można sobie na nie pozwolić przez...

- Nie zapinaj. Przecież będziemy jechać tylko pięć minut. To blisko.- Powiedział do mnie Patryk.
Nie posłuchałam go.
Zapięłam.
***
Ale moja bliska koleżanka z pracy kiedyś nie zapięła.
Nie zapięła i teraz nie chodzi.
Smutne.
Przykre.
Prawdziwe.
Dobra, poukładana kobieta.
Wspaniała matka i kochająca żona.
Do końca życia skazana jest na poruszanie się na wózku.
A mogła tego uniknąć.
Wystarczyłoby, żeby zapięła wtedy pasy.
Ale tego nie zrobiła.
Ten wypadek zmienił całe jej życie, choć to nie była jej wina.
To pijany kierowca z dużą prędkością jechał w jej samochód.
Ale konsekwencje tego wypadku ponosi ona.
I swojej decyzji.
Decyzji, która czasem wydaje się taka błaha, taka nieistotna, może mieć ogromny wpływ na ludzkie życie.
***
Staram się uczyć na błędach innych ludzi.
Nie zawsze mi się to udaje.
Ale w tym przypadku wiem, że każdorazowo zapinając pasy bezpieczeństwa w samochodzie decyduję o swoim życiu.

- Nie zapinaj. Przecież będziemy jechać tylko pięć minut. To blisko.- Powiedział do mnie Patryk.
Nie posłuchałam go.
Zapięłam.
***
Ale moja bliska koleżanka z pracy kiedyś nie zapięła.
Nie zapięła i teraz nie chodzi.
Smutne.
Przykre.
Prawdziwe.
Dobra, poukładana kobieta.
Wspaniała matka i kochająca żona.
Do końca życia skazana jest na poruszanie się na wózku.
A mogła tego...

Osoba, której pojawienie się w moim życiu zmieniło absolutnie wszystko. Przewartościowało cały świat. Odwróciło do góry nogami światopogląd, sprawiło, że stałam się innym człowiekiem. Chyba każdy ma kogoś takiego, po spotkaniu z którym stwierdził, że nigdy już nic nie będzie takie samo jak wcześniej. Ja takiego człowieka spotkałam 17 maja 2012 roku o godzinie 8:50. Wtedy bowiem wtedy po raz pierwszy nabrała powietrza w płuca i krzyknęła na cały głos: „JESTEM!” moja obecnie niemal pięcioletnia córeczka Emilia. Do dziś każdy dzień z nią uczy mnie czegoś nowego, przynosi śmiech i radość, niejednokrotnie zmieszane ze łzami zmęczenia i bezsilności. Ale wiem, że nie wyobrażam już sobie życia bez niej, bez tego całego chaosu i zgiełku, który nieodmiennie towarzyszy macierzyństwu. W momencie porodu bowiem na świat przychodzi nie tylko dziecko, rodzi się także MATKA – zupełnie nowe wcielenie kobiecości, człowieczeństwa i osobowości.

Osoba, której pojawienie się w moim życiu zmieniło absolutnie wszystko. Przewartościowało cały świat. Odwróciło do góry nogami światopogląd, sprawiło, że stałam się innym człowiekiem. Chyba każdy ma kogoś takiego, po spotkaniu z którym stwierdził, że nigdy już nic nie będzie takie samo jak wcześniej. Ja takiego człowieka spotkałam 17 maja 2012 roku o godzinie 8:50. Wtedy...

Kończąc gimnazjum trzeba pomyśleć o tym, co chciałoby się robić w przyszłości. Jako piętnastolatka myślałam o przyszłym zawodzie w kategoriach pieniędzy i wygody. Miała to być informatyka. Przed samym końcem roku na jakimś spotkaniu rodzinnym wydawałoby się, że takim samym jak zawsze, temat zszedł na II wojnę światową. Wszystko krążyło wokół osoby pradziadka, którego niestety nigdy nie poznałam. Pradziadek walczył w II Korpusie Polskim przy boku gen. Andersa. Oddał całe serce dla kraju, który później rządzony przez komunistów pokruszył je bezlitośnie na milion kawałków. Po wylaniu wielu łez słuchając jak płakał czytając książkę od historii mojej babci zaczęłam bardziej interesować się historią Polski. Poznałam wielkie i heroiczne osób takie jak mjr Raginis, Inka czy Pilecki. Każdy z nich wywarł na mnie ogromny wpływ z każdym z nim bardzo chciałabym zamienić słowo, wymienić się poglądami oraz podziękować. Uświadomili mi, że chce służyć Polsce. Wiedziałam, że w moim mieście powstaje nowe liceum mundurowe, które obiecało pielęgnować historię oraz kształtować postawę patriotyczną, więc od razu pobiegłam złożyć tam papiery. Swojej decyzji nie żałuje. Gdyby nie ta historia skończyłabym w zwykłym szarym liceum dalej nie wiedząc, co chcę robić. Dziś codziennie mam okazję spotykać wielkich ludzi, żywych bohaterów, którzy udowadniają, że warto walczyć o swoje marzenia. Chciałabym zostać żołnierzem. I jeśli będzie taka potrzeba stanę w obronie Polski nie ważne, za jaką cenę.

Kończąc gimnazjum trzeba pomyśleć o tym, co chciałoby się robić w przyszłości. Jako piętnastolatka myślałam o przyszłym zawodzie w kategoriach pieniędzy i wygody. Miała to być informatyka. Przed samym końcem roku na jakimś spotkaniu rodzinnym wydawałoby się, że takim samym jak zawsze, temat zszedł na II wojnę światową. Wszystko krążyło wokół osoby pradziadka, którego...